Tongariro en Taupo

Door onze dichtbevolkte kamer waren we gisteren al op tijd weer wakker half zeven eruit. Nog steeds geen vulkaan te zien buiten, en ik was al even bang dat dit niet meer zou gaan gebeuren vandaag. Maar de verwachtingen waren goed en er stonden heel veel mensen te wachten voor vervoer naar het startpunt van de crossing. Om half acht waren wij daar en is Ronald begonnen aan de 19 kilometer lange wandeling. Ik ben terug gereden naar Wakapapa village, kijken of de liften open waren. Ik was daar al erg vroeg en er was nog niets open om acht uur. In de auto gewacht en tegen half negen kwam er beweging. Ze wisten het nog niet, want het was erg koud boven en het waaide hard. Zo zouden om negen uur meer weten. Prima, dan wacht ik even. Het was inderdaad erg koud, ik zat ook al erg hoog, en er een jas bij aan gedaan en dichte schoenen, voor het eerst sinds dagen. Om negen uur wisten ze het ook nog steeds niet en het zou tot tien uur duren. Tja..dan wacht ik nog wel even. Ondertussen daar even rondgelopen, twee jassen aan, muts op, regenbroek aan, want anders bevroor je, en nog verder boven op de berg was het min twee. Om tien uur was er nog steeds geen verbetering in het weer, nog steeds te koud en teveel wind, nu zouden het weer tegen lunch tijd bekijken. Maar ja, ik had het na twee uur wel gezien op die berg, dus ik ben gegaan. De vulcanoloop gereden, en het weer was inmiddels erg mooi, dus je kon de vulkanen, waaronder Mount doom uit LoftR goed zijn. Onderweg even gegeten en tegen half een was ik bij het eindpunt van de route. Daar mijn bagage even gerangschikt, en tegen half twee was Ronald er ook al. Die had een drukke, maar mooie wandeling gehad. Gelijk doorgereden naar Taupo om boodschappen te doen. Vonden wij het gisteren al druk, vandaag was het nog tien keer erger. We hadden al besloten vanavond uit eten te gaan, dus we hadden niet veel nodig. In het hostel, die er netjes uit ziet gevraagd of we ergens konden eten vanavond. Dat moest geen probleem zijn, dus wijdde stad in om wat te reserveren. Dat bleek lastig, omdat de tentjes die wat leken erg duur waren, of geen reserveringen accepteerde. Besloten vanavond erop te gokken, en anders was de Mac of de burger king ook nog open. De middag verder wat hangend doorgebracht en ons afgevraagd hoe we in vredesnaam twaalf uur moesten gaan halen, als we nu al zo zaten te gapen. Maar goed, tegen half zeven gaan eten, hier om half acht van terug en de puzzel erbij gepakt en dan gaat het best snel. Om kwart voor tien begon het geknal al, dat was voor de kinderen. Om twaalf uur was er een groot vuurwerk bij het meer. Het duurde alleen niet zo lang, dus om vijf over twaalf was het al weer klaar. Wij verder met onze puzzel, die best lastig was, maar we zouden hem af krijgen. Kwam er om half een een nachtwaker zeggen dat het eigenlijk de bedoeling was dat de keuken dicht ging. Onze puzzel was nog lang niet af, en we zouden dat dus ook niet meer gaan halen. Dus de zooi terug in de doos en morgen maar in de herkansing in Auckland.