Cape Reinga, Hukatere

We hadden afgelopen nacht weer te maken met en snurker. Mijn hemel, vijf weken lang geen een keer, en nu hebben ze ze opgespaard voor de laatste week. We waren er dus weer vroeg bij. Tegen kwart voor acht richting Cape Reinga gereden, dat was ongeveer nog 200 kilometer. Het was rustig op de weg, maar echt lekker doorrijden konden we ook niet, omdat ze de nodige bochten in de weg hadden gelegd. Maar tegen half twaalf waren we er. En we waren niet de enige. Cape Reinga is volgens de Maori de plaats waar de overleden mensen naar de spirituele wereld gaan. Via de wortels van een boom, die op de rand van de rots staat, lopen ze naar beneden het water in. Het is ook de plaats waar de Tasmaanse zee en de oceaan samen komen, en dat kun je ook zien. Ondanks de drukte en mooi plekje. Hierna doorgereden naar de zandduinen, die echt mega zijn, je klimt er niet zo maar even op. Je kon sandboards huren om naar beneden te glijden, maar dan moet je wel eerst met die dingen naar boven klimmen. Het was best wel warm en we hadden niet zo'n zin in die klim. De eerste duin opgeklommen voor de foto en Ronald is nog wat verder gelopen voor wat foto's. Vervolgens terug gereden naar Hukatere, dat ligt aan 90 mile beach, en daar zouden we overnachten. Dat was een beste onderneming. Eerst 10 kilometer over een grindweg, en toen moesten we nog een stuk over een zandweg door de duinen. Hier had onze Getz wel wat meer moeite mee, en toen we nog een heuveltje over moesten en ik al met de bodemplaten op de grond zat, besloten om eerst maar eens te gaan lopen om te kijken hoe ver het nog was. Dat bleek mee te vallen, dus de auto lekker laten staan. We zitten nu echt in the middel of nowhere aan het strand. Het is net de blokhut op de hei. Ze hadden ook nog niet schoongemaakt, dus daar begonnen ze ijverig mee toen wij er waren. We zijn hier de enige vannacht, dus geen snurkers, en we kunnen vanuit de keuken de zon in de zee zien zinken. Wat wil een mens nog meer.