Routeburn Track

Afgelopen maandag zijn we begonnen aan de Routeburn track. We wilden niet al te vroeg starten, want we hadden 12 kilometer te lopen, en om nu al voor in de middag bij de hut te zijn, leek ons ook niet wat. De weerberichten waren de afgelopen dagen beter geworden en zo als het erna uitzag zouden we alleen de laatste dag slecht weer hebben. Tegen half tien naar de Divide, gereden, wat het startpunt was. We hadden geregeld dat onze auto naar het eindpunt gereden zou worden, de bagage hadden we in het hostel laten staan, en die zou trackhopper oppikken. De auto sleutel in een kastje onder de auto verstopt, en we konden gaan. Het begon gelijk met een stuk klimmen, door de bossen waar alle bomen onder het mos zaten. Niet zo vreemd als je bedenkt dat hier 9 meter water per jaar uit de lucht komt vallen. Het was redelijk druk op de route, hoewel er maar een gelimiteerd aantal mensen per dag mag starten, afhankelijk van de plaatsen in de hutten en op de camping. Het was ongeveer 5 uur lopen naar de eerste hut. En we waren er dan ook tegen half vier. Je hebt hutten voor begeleide wandelingen, waar je 1400 dollar voor betaald, en dan wordt je bagage versleept, heb je een badkamer en verwarming, voor twee nachten. Wij hadden de gewone hut, met stapelbedden voor twee of acht personen, en een rij matrassen naast elkaar, waar je dus knus lepeltje lepeltje kon liggen. De stapelbedden voor twee personen waren uiteraard al vol, dus die voor vier personen genomen. De hut lag mooi, aan Lake MCKanzie, daar mocht je ook in zwemmen, maar gezien de temperatuur van het water, dit maar niet gedaan. Ons avond eten was redelijk dramatisch, de vier kazen macaroni zag er alleen op papier fatsoenlijk uit. Uit het zakje was het meer een soep, en toen we de verpakking lazen, bleek het ook meer als snack bedoeld te zijn. maar zelfs daarvoor was het niet te vreten. Er was ook een Nederlandse in de hut, die afgelopen nacht op de camping had moeten staan, omdat de hut vol was. Ze hadden ongelofelijk klote weer gehad, met heel veel regen. Tegenvaller acht al naar bed gegaan, ik was erg moe, het werd donker en koud en verder was er niet veel te doen. De volgende dag tegen half zeven er weer uit. De nacht was goed te doen geweest, behalve een malloot die zijn reddingsdeken over zijn slaapzak had gedaan, en dat ritselde als een malle. Na ons ontbijt, dat heel goed te eten was, warme apple pie met koekkruimels. Een goed begin van de dag,,die veel klimmen beloofde, naar 1500 meter. Eerst weer door de bossen tot boven Lake McKanzie en daarna door net alpine gebied naar Harris' Saddle, wat het hoogste punt van de route was. Mooi weer, dus een mooi uitzicht en flink klimmen. Na ruim drie uur waren we boven. Tijd voor een pauze. Vanaf hier konden we nog verder omhoog, maar en ik had er geen zin in, en er werd gezegd dat je daar hetzelfde uitzicht had als dat wij honderd meter verder ook zouden hebben. Na een half uur weer verder gelopen en tegen half twee waren we bij de Routeburn falls. Ook deze hut lag erg mooi en stond helemaal op palen. In de hut zat een gezin met een hyperactief kind van net tien en twee turven hoog. Jemig wat een energie. Het eten was nu nasi oriental, en ook al was het beter weg te krijgen dan de pasta, het hield niet over. Als toetje nog een Apple pie genomen. Die hadden we nog over. Deze keer wat langer opgebleven, en het praatje van de Ranger aan gehoord. Was een leuke vent, en hij gaf de voorspellingen van de dag erop door ten aanzien van het weer. Regen, en op 1200 meter sneeuwstorm. Hahaha, dat hadden wij al gehad. Leuk als je 1400 dollar betaald en je loopt alsnog in het klote weer. Om droog over te komen, besloten vroeg weg te gaan voor de laatste 8,6 kilometer. Dat lukte, we waren om zevenuur op pad, mede omdat er iemand de wekker om zes uur had gezet, en vervolgens er niet uit kwam. Om acht uur waren we bij de Routeburn flat hut, en vanaf daar was het nog zes kilometer. Ondanks dat het niet zo ver was, hadden we er inmiddels wel schoon genoeg van. De paden waren nog steeds, net als de dag ervoor, meer keien, waardoor er veel geklommen moest worden. Maar om half tien waren we op het eindpunt. Daar stond onze auto al netjes klaar, en zijn we gelijk doorgereden voor een big Mac en onze bagage. Vervolgens door naar Wanaka, en daar konden we heerlijk douchen. Nu maar eens uiteten en kregen door naar Franz' Jozef Glacier, nadat we eerst puzzel world en wat kiwi's hebben bekeken.