Kaiteriteri, Nelson, Blenheim, Renwick

Tweede kerstdag...wat moesten we in vredesnaam gaan doen. Kajakken was al afgeschreven, Abel Tasman was te ver om heen te roeien, het de hele nacht geregend en het was nog bewolkt toen we opstonden. De avond er voor was er een bus van de kiwi experience geland en onze kamer leek op een ontplofte bom. Het restaurant was dicht, voor een feestje van de kiwi, dus we hadden maar illegaal in het hostel wijn gedronken.Om de hele dag in het hostel blijven was niet echt een optie, hoewel Ronald er nog op wees dat we een nacht gratis konden krijgen als we zouden gaan schoonmaken, maar nog een nacht extra in dit oord trokken we echt niet. Dus om half negen zaten wij bij de Mac voor een kop thee. Het plan was om naar Nelson te gaan, kijken wat boxing day allemaal voor een koopjes op zou leveren, en we moesten nog kerstversiering hebben met kiwi's en pukeko's. Dat zou nu vast goedkoper zijn. Maar we hadden de eerste keer in Nelson geen souvenir winkels gezien met de gebruikelijke Nieuw Zeeland rommel waar we al een paar weken over struikelen. Op internet stond dat in Richmond er een zou zitten, in een shopping mall. Wij erheen, en nog niet alles was open. Een rondje gelopen, maar behalve een winkel met klokken, die helaas nog gesloten was, was er niets te vinden. Dus maar door naar Nelson en daar was de touristinfo wel open. De souvenirswinkels echter niet, dus daarom maar weer een rondje Macpac en Katmandu gedaan. Deze winkels met outdoor spullen zit ongeveer overal. Maar ze hadden nog niets leuks en nadat we een tijdje hadden rondgelopen, maar bij de burger king gaan eten. ook daar namelijk gratis WiFi. Maar ja...dan heb je het op een gegeven moment wel gezien. Dus maar weer terug gereden naar Richmond, en zowaar een winkel gevonden die alle kerstversiering had die we zochten, met 50 % korting. Ongeveer een kilo van die zooi gekocht. Ook nog in Motueka geweest, en daar nog wat kunnen kopen. Toen dat erop zat weer naar het hostel gereden, waar de bus met volk inmiddels vertrokken was. Het was pas drie uur, en ons streven om niet voor vier uur terug te zijn, dus niet gehaald. Dan maar een middagdutje doen. Ronald is even gaan lopen en ik ben de binnenkant van mijn ogen gaan bekijken. Het was opvallend rustig in het hostel, en dat bleef het ook. Na het eten, met een wijntje erbij, nog even naar Kakapoint gelopen. Daar had je een uitzicht op de baai. Op de kamer vervolgens geconcludeerd dat we de enige waren op de zes persoons kamer, wat mogelijkheden bood om een aangenamer bed te creëren. Met twee matrassen probeerde Ronald de Grand Canyon in zijn eigen matras te dichten. Helaas werd de kuil alleen maar dieper, dus het uiteindelijk maar met extra dekbedden gedaan. Ik had mijn dekbed al vier keer dubbel gevouwen om het gat te dichten. Nog een nacht en dan konden we weg. Vandaag was dat heugelijk feit aangebroken, en om tien over half acht, eerder kon niet omdat de keuken op slot zat en ons eten daar stond, waren wij klaar voor vertrek, onze bak met plastic borden en andere troep ingeleverd. Door naar de Mac, die pas net open was toen wij er om acht uur al waren. Om half negen richting Blenheim gereden, hetgeen niet erg ver was. Het leek best wel een grote stad, dus we hadden hooggespannen verwachtingen ten aanzien van de souvenir winkels. Helaas hadden ze die hier ook weinig. Bij de Subway een broodje gegeten, en naar Renwick gereden waar we zouden overnachten. Ook dit was geen YHA, dus ik ging uit van het ergste. Bij de touristinfo hing een folder van ze, waarop stond dat ze de beste waren in Renwick. Dat is ook niet zo moeilijk, aangezien ze nagenoeg de enige zijn. Maar het was prima. Matrassen zonder gapend gat, een nette keuken en een tafel waar we onze puzzel op konden maken. De omgeving staat bekend om zijn wijn, dus die moest geproefd gaan worden. Dit lopend gedaan, omdat een fiets huren een beetje aan de prijs was. Slechts twee wijnkelders bezocht, aangezien we bij de laatste vijf verschillende soorten moesten proeven, en wij de wijn niet uitspugen. Dat zou namelijk ernstig zonde zijn. Hier de duurste fles wijn die we ooit gekocht hebben, aangeschaft. 65 dollar voor een dessertwijn, die erg lekker is. De meneer was ook wel leuk en vertelde wat over de omgeving en wat we konden doen morgen. Hij vroeg waar we overnachtten en toen wij zeiden dat dit in dit dorp was, gaf hij aan dat als we heel stil waren, we vannacht de aardappels konden horen groeien. Hebben we gelijk wat te doen vanavond. Om half drie waren we terug en zijn we aan onze puzzel begonnen. Tussendoor gegeten, en om half negen was deze ook weer klaar. Vanavond lekker op de bank hangen en lezen en morgen naar Picton. Kunnen we nog even de marlborough sounds bekijken voordat we zondag de boot terug nemen naar het noorder eiland.