Idaho Falls

Het was vannacht een onstuimig gebeuren. Nadat we ons hout hadden opgestookt, en de onweersbui die er al een tijdje in de buurt hing, te dichtbij kwam, zijn we maar gaan slapen. Ik heb geen oog dichtgedaan door afwisselend harde regen, harde wind en onweersbuien, en niet te vergeten herrie makende elks. Om kwart over zes waren we er weer uit, dat moest wel, want we moesten weer eens op zoek naar wildlife. Het knaagdier van gisteren was trouwens een yellow bellied marmot, en het hertje een pronghorn. Vanochtend was het met name weer een drukte van belang met de bizons. Ook wel weer leuk om te zien, want echt alles staat dan vast. Daarna was het druk in het veld omdat er wolven te zien waren, en dat is erg zeldzaam. Het jammere was dat ze erg ver weg zaten en we ze alleen gezien hebben via een lcd scherm van een mevrouw met een megalens. En bij het parkeren aan de kant van de weg, bleek het stukje eraf wat hoger dan onze auto, dus de bodemplaten werden ook niet blij van mij. Daarna doorgereden naar Yellowstone canyon. Daar wat foto's gemaakt en uiteindelijk het park uitgegaan. Het was een enorme file om het park in te komen, dus we zijn op tijd weggegaan. Na een kopje thee richting Idaho Falls gereden. Op de kaart lijkt het heel wat, maar het is echt helemaal niets. Veel uitvalswegen, en wij waren op zoek naar het centrum. Dat was er wel, maar uitgestorven. Wel was er een mormonentempel, die niet te bezichtigen is, maar wel een visitors centre heeft. Die wilde Ronald perse bekijken en dat hebben we geweten. We waren om te beginnen de enige, wat betekende dat er zes man sterk ons op stond te wachten. Een vriendelijke dame ging gelijk het gesprek aan wat al snel neer kwam op hun fantastische geloof. Of we een een filmpje wilde zien, tja...waarom niet. Het bleek geen filmpje te zijn, maar we moesten plaats nemen op een bankje voor een enorm beeld van Jezus en die ging tegen ons praten. Ik stikte bijna van het lachen, maar moest het inhouden omdat we goed in de gaten gehouden werden, ze hadden toch niets anders te doen. Daarna maar even wat vragen gesteld, ze hebben een eigen testament, en we hebben ook hierover een hele uitleg gehad en zelfs de versie meegekregen om even door te lezen. Toen ze al een afspraak wilde maken voor ons met een mormoon in Nederland, zijn we afgehaakt en vertrokken nadat we ze vriendelijk bedankt hadden. Snel naar de auto gelopen, maar 200 meter werden in lachen uit te barsten. Wat een beleving was dat. Inmiddels konden we inchecken bij ons motel, een beetje een sjofel gebeuren, maar ach, we kunnen weer eens douchen als we wakker zijn. De plannen voor de aankomende dagen zijn wat gewijzigd, want het weer in Glacier National Park is kut, dus was gaan even naar Boise, daar wat rondkijken..